ارزیابی سیاستهای تأمین مسکن اقشار کم درآمد در ارتباط با طرحهای توسعه شهری( مطالعه موردی: ارومیه)

روند سکونت در شهر با توجه به تغییرات در ساختارهای اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی عموماً با تغییر در بازه های زمانی نتیجه مطلوبی را در زیست انسانها بهمراه نداشته است؛ بطوریکه بخشی از جامعه انسانی بواسطه محرومیت، از دسترسی به حداقل نیازها همچون مسکن محروم مانده اند. توجه به تأمین سرپناه برای گروههای کم درآمد در شهرها همواره بخش قابل توجهی از سیاست گذاریها و برنامه ریزیها را در شهر به خود اختصاص داده است. از سویی دیگر بواسطه اهمیت مسکن و سکونت در شهر با برآیندهای کالبدی، اجتماعی و حتی اقتصادی، ضرورت بررسی و ارزیابی سیاستهای اتخاذشذه در همسویی با اسناد توسعه کالبدی شهر مطرح می گردد. روش تحقیق بکارگرفته شده در این پژوهش مطالعه موردی سیاستهای تأمین مسکن اقشار کم درآمد در شهر ارومیه در ارتباط با اسناد توسعه شهر برای ارزیابی تحلیلی و انتقادی بر اساس شاخصهای موثر در شکل گیری مسئله است. اطلاعات اولیه در خصوص عوامل و عناصر تأثیرگذار بر شکل گیری مسئله و اقدامات صورت پذیرفته در خصوص حل آن، از طریق مطالعه اسناد و مدارک و همچنین مطالعات میدانی گردآوری شده است. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که به رغم وجود بسترهای مناسب برای سیاست گذاری و برنامه ریزی مسکنِ گروههای کم درآمد در برنامه توسعه شهرها، عملاً این مهم مورد غفلت واقع شده و نگرشهای بخشی و موضعی مانع از تحقق اهداف و چشم اندازهای متصور برای برنامه های تأمین مسکن گروههای کم درآمد شده است. علاوه بر این در مورادی نیز عدم توجه به دلایل ایجاد مسئله ی مسکن برای گروههای کم درآمد منجر به اتخاذ سیاستهای نادرست و ناکارآمد شده است. برنامه ریزی و سیاست گذاری مسکن بطور عام و مسکن گروههای کم درآمد بطور خاص در قالب برنامه های جامع توسعه شهرها راه حلی است که مانع از تسرّی مشکل در ارتباط با جنبه های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و تکرار آن در بازه های زمانی خواهد شد.